Η ήττα της Αργεντινής από την Ισπανία με σκορ 6-1 ήταν το ποδοσφαιρικό γεγονός μιας κατά τα άλλα αδιάφορης εβδομάδας.
Ήταν η πρώτη φορά που βλέπουμε μία από τις μεγάλες φανέλες του παρελθόντος, που έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο, να παίζει ανήμπορη και να μοιάζει με μικρή ομάδα.
Για την Αργεντινή, βέβαια, τα αρνητικά σύννεφα είχαν -και έχουν- μαζευτεί εδώ και καιρό. Η επεισοδιακή πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ρωσία 2018, με 7 ισοπαλίες και 4 ήττες, κυριολεκτικά την τελευταία αγωνιστική και με συνδυασμό αποτελεσμάτων ήταν η κορωνίδα της παρολίγο αποτυχίας, αλλά στην Αλμπισελέστε νόμιζαν πως θα ξεχαστεί χάρη στην εμφάνιση του Λιονέλ Μέσι και στη φανέλα της ομάδας.
Η πρόσληψη του διακαούς πόθου για την τεχνική ηγεσία Χόρχε Σαμπάολι έδωσε αισιοδοξία και κανείς δεν παρατήρησε ότι η Αργεντινή δημιουργεί ελάχιστες φάσεις και πλέον, δέχεται και εύκολα γκολ, 4 από τη Νιγηρία.
Φταίει το έμψυχο δυναμικό;
Οι προκάτοχοι του Σαμπάολι γνώριζαν ότι το ρόστερ των Αργεντίνων είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Άρα, το ανελκυστικό ποδόσφαιρο που έπαιζε η εθνική Αργεντινής μοιάζει να είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας να σώσουμε ο,τιδήποτε αν σώζεται. Ένας προς ένας, πάντως, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Αργεντινής διακρίνονται για τα ποδοσφαιρικά και αθλητικά στοιχεία τους.
Φταίει ο Μέσι;
Αυτή η απάντηση είναι χιλιοειπωμένη, ακόμη και από επίσημα χείλη στην Ομοσπονδία, γεγονός που έφερε απίστευτη πίεση στο παρελθόν στον Αργεντινό σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα. Σε κάθε περίπτωση, ο Μέσι έχει με τον τρόπο του επιβεβαιώσει ότι έχει επιβάλει παίκτες στην εθνική Αργεντινής, ότι θέλει να παίζει η ομάδα σαν μια λατινογενής Μπαρτσελόνα.
Όμως η νοοτροπία του tiki taka δεν υπάρχει στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο (κυριαρχεί πρωτίστως η δύναμη και δοκιμάζονται πολύ περισσότερες ντρίμπλες απ’ ό,τι στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα).
Ο Μέσι ευθύνεται πρώτον επειδή έχει δημιουργήσει παρέα “φίλων του Μέσι” και “μη φίλων του Μέσι” στην εθνική Αργεντινής και οι Εθνικές πάνε μπροστά μόνο με ομοψυχία και κοινή στρατηγική.
Η απώλεια του προπέρσινου Copa America ήταν εκείνη που ταρακούνησε τον Μέσι περισσότερο από όλα. Αυτό το ποδοσφαιρικό γεγονός που τον έκανε να καταλάβει ότι το ποδοσφαιρικό πλάνο που κοπιάζει να επιβάλλει δεν είναι πανάκεια για επιτυχία.
Από τότε αποχώρησε, τον παρακάλεσαν να γυρίσει πίσω, γύρισε, αλλά παρασκηνιακά δεν είναι ο ίδιος. Άλλοι τον λένε ξενερωμένο, αλλά ο Μέσι, όπως έχει δείξει η ποδοσφαιρική ιστορία, ηττάται μόνο όταν δεν έχει ο ίδιος απαντήσεις για αυτό που συμβαίνει μέσα στο γήπεδο.
Φταίει ο Σαμπάολι;
Εδώ η Αργεντινή χρειάζεται έναν προπονητή-καθοδηγητή. Έναν καθηγητή που θα διδάξει ποδόσφαιρο. Ο Σαμπάολι είναι ένας καλός προπονητής, αλλά έχει δουλέψει πολλά χρόνια ως εκλέκτορας, διαχειριστής συνόλων και ομοσπονδιακός προπονητής για να επιτελέσει τον ρόλο αυτόν.
Φταίει το αργεντίνικο πρωτάθλημα;
Η Αργεντινή χρειάζεται μεγαλύτερη στόχευση προς το ποδόσφαιρο. Η Primera Division της Αργεντινής είναι ένα τεράστιο, δύσκολο και ιδιαίτερο πρωτάθλημα 28 ομάδων, όπου όλες οι ομάδες παίζουν μόνο μία φορά εναντίον της άλλης (με κλήρωση) και 2 φορές μόνο με την “αιώνια” αντίπαλό τους.
Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ έχουν παρακμάσει λόγω οικονομικών, δεν βγάζουν πια αστεράτους παίκτες, το ενδιαφέρον του φίλαθλου κοινού έχει μειωθεί λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της χώρας και η Ομοσπονδία έκανε πραγματικότητα το όνειρο του πάλαι ποτέ προέδρου Χούλιο Γκροντόνα, που δεν πρόλαβε να το δει, επειδή πέθανε πριν την πρεμιέρα.
Ο στόχος ήταν περισσότερες ευκαιρίες καταξίωσης για όλες τις ομάδες, με παράλληλη τόνωση του ενδιαφέροντος σε όλη τα μήκη και τα πλάτη της χώρας (αφού το Μπουένος Άιρες με Ρίβερ και Μπόκα μόνο δεν μπορεί να “ζήσει” το πρωτάθλημα), αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν λιγότερο καλά γήπεδα, περισσότερη δύναμη, περισσότερη ατεχνία, περισσότερος κυνισμός για το αποτέλεσμα, μικρότερα μπάτζετ (αφού συγκριτικά με τους 28, είναι λίγοι αυτοί που υποβιβάζονται, ακόμη κι αν έπεφταν 10!) και τελικά, χειρότεροι αγώνες, λιγότερα γκολ, περισσότεροι άψητοι ποδοσφαιριστές καταδικασμένοι στη μετριότητα.
Φταίει ο Μαραντόνα;
Η ιδιομορφία της εθνικής Αργεντινής έγκειται και στο γεγονός ότι πριν τον Μέσι είχε δημιουργήσει έναν ποδοσφαιρικό Θεό (που τον γνωρίζουμε όλοι) και ως γνωστόν, οι Θεοί έχουν το αλάθητο.
Πολλοί, λοιπόν, προσπαθούν να μοιάσουν στους Θεούς. Ο ίδιος ο Μέσι, για να ξεκινήσει να γίνει αυτό που είναι τώρα, δοκίμασε να συγκριθεί με τον Μαραντόνα, αλλά τα κατάφερε να είναι κάτι ανάλογο, επειδή τον δίδαξαν σωστά πώς να μην το κάνει.
Ο Μέσι κατέχει το 10 στην πλάτη στην εθνική Αργεντινής και παρότι έχει εκτελεστική δεινότητα και στην καριέρα του βάζει γκολ κάθε λιγότερο από 90 λεπτά, στην Αργεντινή προτιμάει να παίζει πίσω από τους επιθετικούς.
Από την εποχή του Βαλντάνο και του Μπουρουσάγκα η Αργεντινή βγάζει παίκτες με επιτελικές αρετές για τη θέση 10: Ορτέγκα, Αϊμάρ, Ρικέλμε και άλλοι. Το αδιέξοδο συνεχίζεται, αφού πρότυπο τον Μαραντόνα έχουν όσοι θέλουν να ξεφύγουν από τη μετριότητα των “τσουρουκάδων” του “τάκλιν κι ό,τι γίνει” του Αργεντίνικου πρωταθλήματος. Κι αυτοί γίνονται “δεκάρια”, για να αναγκάζεται ο κάθε Σαμπάολι να αποκλείει τουλάχιστον δέκα από αυτούς σε κάθε αποστολή της εθνικής Αργεντινής.
Φταίει η εσωστρεφής νοοτροπία;
Όπως και ο φετινός Ολυμπιακός, έτσι και η διαχρονική εθνική Αργεντινής από τον χαμένο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1990, παρατάσσεται από τη μέση και μπροστά με ποδοσφαιριστές που παίζουν ρόλο ηγέτη στους συλλόγους τους.
Είναι ποδοσφαιριστές που έχουν μάθει να κινούνται περισσότερο με την μπάλα στα πόδια, παρά χωρίς αυτήν. Και όσοι έχουν μάθει να παίζουν χωρίς την μπάλα, λοιδορούνται από τους υπόλοιπους όταν καταφέρνουν να είναι αποτελεσματικοί (Ντι Μαρία).
Τακτικά, ένα τέτοιο σύστημα, με όλους να επιζητούν την μπάλα σε θέσεις παράλληλες για εκκίνηση κούρσας, είναι και προβλέψιμο και μη παραγωγικό. Γιατί όμως γίνεται αυτό;
Διότι για τον Αργεντίνο ποδοσφαιριστή, από την εποχή που ποδοσφαιροποιήθηκε ο πόλεμος στα νησιά Φόκλαντ, η εθνική Αργεντινής δεν είναι ομάδα, αλλά περισσότερο πασαρέλα ταλέντου, ελευθερίας πνεύματος και επίδειξη στυλ και κουλτούρας.
Η ίδια η Ομοσπονδία δεν είναι έτοιμη να προσλάβει προπονητή που να εκπονήσει πλάνο για όλες τις βαθμίδες του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και αρκείται σε φαντεζί ονόματα (τον Μαραντόνα τον ίδιο) ή διαχειριστές (Σαμπάολι, Πέκερμαν).
[box type=”note” align=”aligncenter” width=”300x300px” ]Η Αργεντινή προσφέρεται σε απόδοση 8,00 για κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 στη Ρωσία από τη Novibet. Δεν αξίζει να πονταριστεί σε τόσο χαμηλή απόδοση σε καμία περίπτωση… Ψάξτε γι’ άλλο στοίχημα![/box]
