Το χειρότερο πράγμα στη ζωή και τον αθλητισμό είναι να υπερεκτιμάς τον εαυτό σου. Κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, οφείλεις να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος. Δεν αρκεί να διαθέτεις μόνο το ταλέντο. Αυτό σίγουρα αν το έχεις είναι καλό. Δεν αρκεί όμως να σε οδηγήσει ψηλά, αν δεν δουλέψεις σκληρά.
Ζωή και αθλητισμός είναι 2 έννοιες ταυτόσημες, με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα, ειδικά όταν μιλάμε για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Τόσο στη ζωή, όσο και στον αθλητισμό, σ’ αυτή την συναρπαστική μικρογραφία της δηλαδή, ό,τι αξίζεις, παίρνεις. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι σπουδαίοι και δυνατοί φαίνονται στα δύσκολα. Εκεί αποδεικνύουν από τι μέταλλο είναι φτιαγμένοι. Πόσο μπορούν να αντέξουν, πόσο θέλουν να πετύχουν.
Ακόμα κι αν δεν πετύχεις με την πρώτη, προσπάθησε ξανά και ξανά. Αργά ή γρήγορα θα δικαιωθείς για τους κόπους σου. Μεγάλο ρόλο βέβαια παίζει και η ψυχολογία σε οτιδήποτε κι αν κάνεις. Όπως και το να μην κοιτάς το παρελθόν. Αυτό –θα πρέπει να– υπάρχει μόνο ως ανάμνηση. Πρέπει πάντα να κοιτάς μπροστά. Απαιτείται να εξελίσσεσαι, να βελτιώνεσαι. Να μην παραμένεις στάσιμος. Να μην ζεις με τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Όλα τα παραπάνω λόγια θα μπορούσαν να εκφράσουν την εθνική Αργεντινής. Το Σάββατο που μας πέρασε πραγματοποίησε πρεμιέρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Ο απολογισμός της; Απογοητευτικός: Ισοπαλία 1-1 με την Ισλανδία και με το καλημέρα στα “σχοινιά”… Ο αστέρας Λιονέλ Μέσι και αυτός μακριά από τον καλό του εαυτό. Έχασε και πέναλτι. Τον τελευταίο καιρό και ο ίδιος δείχνει να είναι αλλού. Δεν του βγαίνει, προσπαθεί, αλλά μάταια… Ίσως να προσπαθεί να σηκώσει στις πλάτες του ένα βάρος ασήκωτο.
Σκιά του εαυτού του, παρασύρεται. Παρασύρει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και την Εθνική του ομάδα. Κακά τα ψέματα. Στο πρόσωπό του βλέπουν τον άνθρωπο που θα τους οδηγήσει στην επιτυχία. Αλλά η επιτυχία δεν μπορεί να έρθει αν δεν την κυνηγήσεις.
Η Αργεντινή βρίσκεται, χωρίς αντίρρηση κανενός, σε μια δύσκολη φάση: Γκέλα στην πρεμιέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απώλεια του τίτλου στην τελευταία διοργάνωση από την Γερμανία. Χαμένοι τελικοί Copa America το 2004, το 2007, το 2015 και το 2016. Τελευταία μεγάλη επιτυχία της η κατάκτηση του Copa America το 1993. Από τότε ακολουθούν χρόνια ξηρασίας. Η πίεση αυξάνεται, το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν.
Χαρά αγνοείται. Το εθνόσημο της χώρας ως πρώτη αθλητική δύναμη επίσης. Αυτό δεδομένα έχει κυριεύσει με άγχος και ανασφάλεια τον οργανισμό της ομάδας. Η επιτυχία και η αποτυχία δεν είναι μέρος του ενός. Όλοι έχουν μερίδιο σ’ αυτό. Ο καθένας άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο συμβάλλει με τον τρόπο του.
Το πρόβλημα της εθνικής Αργεντινής δεν είναι μόνο αν ο Μέσι είναι καλός ή όχι. Είναι ψυχολογικό, είναι βαθύτερο. Ξεπερνά τα όρια του αγωνιστικού. Η επαναλαμβανόμενη κατρακύλα, έχει διεισδύσει σαν μικρόβιο στον… γαλάζιο οργανισμό και δεν λέει να φύγει με τίποτα. Το αντίδοτο, ασφαλώς, θα είναι μία επιτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η επιτυχία όμως δεν θα έρθει αν όλοι στο στρατόπεδο της ομάδας δεν την κυνηγήσουν, δεν μοχθήσουν, δεν παλέψουν. Πολύ περισσότερο αν δεν αφήσουν πίσω τους το παρελθόν. Η ιστορία έγραψε και δεν αλλάζει. Το παρόν μπορεί να αλλάξει. Παραμένει ανοιχτό, χωρίς τίποτα να είναι δεδομένο.
Επιβάλλεται να βγουν μπροστά αυτοί που έχουν τις δυνατότητες και τον τρόπο να τα καταφέρνουν, όπως ο Μέσι. Οφείλει και αυτός να βρει τον καλό του εαυτό και να οδηγήσει την χώρα του στην επιτυχία. Γιατί καλώς ή κακώς στο τέλος, αυτός όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα θα συγκεντρώσει πάνω του όλα τα βλέμματα.
Η ομάδα του Χόρχε Σαμπάολι έχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας την ευκαιρία να σκοτώσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αν το καταφέρει θα έχει πετύχει πολύ περισσότερα από έναν τίτλο. Αν όχι, θα συνεχίζει να ζει με την ταμπέλα της αποτυχημένης ομάδας και μέσα στην εσωστρέφεια.
Μέχρι το επόμενο παιχνίδι της αγωνιστικά πρέπει να αλλάξει πολλά. Πολύ περισσότερα μακροπρόθεσμα. Πρέπει να κάνει restart, να μην φοβάται και να μην ζει με τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Αν και τώρα δεν τα καταφέρει, θα συνεχίσει (στο μέλλον) να αποτυγχάνει.
