[avatar user=”Salatellis” size=”thumbnail” align=”left” link=”https://www.facebook.com/antonhs.salas” target=”_blank”]Γράφει ο Αντώνης Σαλατέλλης[/avatar]
Όπως στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο έρχονται περίοδοι ακμής και παρακμής, περίοδοι που όλα πάνε καλά και αντίστοιχα, περίοδοι που τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε επίπεδο αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, της εθνικής Ελλάδος, έζησε την πιο επιτυχημένη δεκαπενταετία -αν υπολογίζουμε χοντρικά μεταξύ 2001 και 2014- της ιστορίας του. Η εθνική Ελλάδος κατάφερε να συμμετάσχει στις 5 από τις 7 μεγάλες διοργανώσεις, για τις οποίες διεκδίκησε την είσοδο στην τελική φάση, κατακτώντας μάλιστα τη μία από αυτές, το λαμπρό παραμύθι του Euro 2004!
Θυμίζουμε ότι έφτασε και στους 8 του Euro 2012 και -κυρίως!- ένα βήμα από τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας το 2014. Ωστόσο, η από εκεί και έπειτα πορεία της Εθνικής μας ομάδας δε θυμίζει σε τίποτα το αξιόμαχο σύνολο του Ότο Ρεχάγκελ και του Φερνάντο Σάντος και μοιάζει εντελώς απροστάτευτη σε επίπεδο αγωνιστικό και διοικητικό, μπροστά σε μια ιστορική κατρακύλα που έχει ήδη αρχίσει και ποιος γνωρίζει άραγε πού και πότε θα σταματήσει…
Έφυγε η “χρυσή γενιά”
Από την αρχή της παρουσίας του σπουδαίου Ότο Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής, η επιδίωξή του ήταν αφενός να απομακρύνει από τον άμεσο περίγυρο της ομάδας δημοσιογράφους και παράγοντες που δημιουργούσαν τοξικό κλίμα στις τάξεις της και αφετέρου να δημιουργήσει ένα σύνολο παικτών που καλούνταν συνεχώς και θα είχαν παραστάσεις από το Champions League. Ο Γερμανός τεχνικός, με αυτόν τον τρόπο, έχτισε τη χρυσή γενιά του 2004, η οποία οδήγησε την εθνική Ελλάδος τόσο στον… άθλο της Πορτογαλίας το 2004, όσο και στη μετέπειτα σταθερή πορεία, μέσα δηλαδή στις μεγάλες διοργανώσεις.
Η ομοιογένεια που είχε αποκτήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα την περίοδο σε συνδυασμό με την ύπαρξη παικτών με προσωπικότητα και ειδικό βάρος, όπως ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Γιώργος Καραγκούνης ή ο Αντώνης Νικοπολίδης ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες που βοήθησαν ώστε η πορεία της Εθνικής να είναι συνεχώς ανοδική από το 2004 και μετά!
Μπόλιασμα με τις αρχές των παλιών, αντί για ανανέωση
Καθώς τα χρόνια περνούσαν μετά την επιτυχία της Πορτογαλίας, ο Ότο Ρεχάγκελ και στη συνέχεια, ο Φερνάντο Σάντος κατάφεραν να χτίσουν πάνω σε αυτή την ομάδα, η οποία παρά το γεγονός πως έχασε κάποιους παίκτες λόγω ηλικίας (βλέπε Ζαγοράκη, Δέλλα, Καψή…) κατόρθωσε να μπολιάσει με τη φιλοσοφία της και τους νέους παίκτες που ήρθαν στο προσκήνιο μετά το Euro 2008, όπως ο Σαλπιγγίδης, ο Παπασταθόπουλος, ο Μανωλάς ή ο Μανιάτης.
Έτσι, η Εθνική κατάφερε να βρίσκεται μέσα σε όλες τις τελικές φάσεις των μεγάλων διοργανώσεων με εξαίρεση το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία και να διακρίνεται κιόλας σε αυτές, όπως στο Euro 2012 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας (2014). Η απογείωση του 2004 ήταν εκτός των άλλων και βαθμολογική στα rankings της FIFA και της UEFA. Aυτό βοηθούσε να έχει και ευνοϊκότερες κληρώσεις στα προκριματικά και μετέπειτα, στις τελικές φάσεις των μεγάλων διοργανώσεων.
Το σημείο καμπής: Η αποχώρηση Καραγκούνη
Μετά την αποχώρηση του τελευταίου σημαιοφόρου εκείνης της “χρυσής γενιάς”, του Γιώργου Καραγκούνη, μετά την παρολίγο πρόκριση στους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία το 2014, θαρρεί κανείς πως το ρολόι έχει σταματήσει σε εκείνες τις μέρες…
Μοιάζει σαν κάποιος να ήθελε να ξηλώσει τις επιτυχίες 15 περίπου ετών μέσα σε λίγους μήνες… Η κακήν κακώς απομάκρυνση του Φερνάντο Σάντος ως… δήθεν αποτυχημένου (σημειωτέον, μετά από 2 χρόνια, κατέκτησε το Euro 2016, κοουτσάροντας την εθνική Πορτογαλίας!) ήταν μόνο η αρχή. Ρανιέρι, Τσάνας, Μαρκαριάν, Σκίμπε, Αναστασιάδης και αισίως ο Ολλανδός Φαν Σιπ κάθισαν στον πάγκο της Εθνικής μας. Κανείς, όμως, δεν κατάφερε να επαναφέρει την ομοιογένεια και το αξιόμαχο του συνόλου που παρουσιαζόταν επι μια δεκαπενταετία στο ευρωπαϊκό και διεθνές στερέωμα.
Είναι ακέραιες οι ευθύνες όλων των προέδρων που βρέθηκαν επικεφαλής στην ΕΠΟ από το 2014 και μετά για το κατάντημα της εθνικής Ελλάδος: Σαρρής, Γκιρτζίκης και ο τωρινός πρόεδρος Βαγγέλης Γραμμένος είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατρακύλα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος! Το αξιοπερίεργο, όμως, είναι ότι κανείς από αυτούς δε φαίνεται να έχει αναλάβει καμία από τις ευθύνες που του αναλογούν. Ούτε ο εν ενεργεία πρόεδρος Βαγγέλης Γραμμένος φαίνεται να θορυβείται από την πτωτική πορεία της εθνικής Ελλάδος, παρά το γεγονός πως χρίστηκε ως ο πρόεδρος της εξυγίανσης και της ανασυγκρότησης του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά την “επάρατη” ΕΠΟ της “εγκληματικής οργάνωσης”.
Το… τοξικό κλίμα της “εξυγίανσης”
Είναι πλέον κοινό μυστικό πως το κλίμα στις τάξεις των Ελλήνων παικτών, μέσα στους κόλπους της εθνικής Ελλάδος, δεν έιναι το ίδιο υγιές όπως παλιότερα. Η παραφιλολογία για το ποιος έχει τα ηνία στην Ομοσπονδία –και γενικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο– είναι βέβαιο πως έχει χωρίσει τους παίκτες σε στρατόπεδα ανάλογα με το σε ποια ομάδα ανήκουν.
Τουλάχιστον αυτό αφορά όσους παίκτες αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα και βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος στη… λαίλαπα των αντεγκλήσεων μεταξύ των “συστημικών” και των “αντισυστημικών”, “εξυγιαντών” και “μη εξυγιαντών”, σε μια εποχή που οι παρασκηνιακές δράσεις μοιάζουν ως το πιο σύνηθες φαινόμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχουν φτάσει μέχρι το σημείο να αποτελούν πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης!
Κι αν αναρωτηθεί κάποιος πώς γίνεται να ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή αυτή η διαμάχη, εφόσον πάντα υπήρχε στο παρασκήνιο εδώ και πολλά χρόνια, η εξόφθαλμη απάντηση είναι πως στο παρελθόν υπήρχαν ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα υπεράνων συλλόγων, όπως ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς, ο Γιαννακόπουλος ή ο Δέλλας που μπορούσαν να διαφυλάξουν το καλό κλίμα στις τάξεις της ομάδας. Εννοείται πως σε αυτό συντέλεσε και η παρουσία τόσο του Ρεχάγκελ όσο και του Σάντος στην άκρη του πάγκου, οι οποίοι ήταν πολυ αυστηροί σε θέματα πειθαρχίας και καλού κλίματος μέσα στο ρόστερ. Ας μην ξεχνάμε πως οι 3 πρώτοι αναφερόμενοι δοκιμάστηκαν και σε διαχειριστικά θέματα της εθνικής Ελλάδος μέσα στην “πενταετία της κατρακύλας” και απέτυχαν…
Η ανομοιογένεια του ρόστερ
Οι Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης, Μανωλάς, Μήτρογλου και Σάμαρης αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους της τότε εποχής με το σήμερα, ωστόσο φαίνεται ότι το οικογενειακό κλίμα έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό άλλωστε είναι ως ένα σημείο και κατανοητό, καθώς μετά το 2014 και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Κλαούντιο Ρανιέρι, το ρόστερ της ομάδας έχει αλλάξει σχεδόν στα 3/5. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας του Ρεχάγκελ αλλά και του Σάντος αργότερα είναι ότι το ρόστερ πρέπει να έχει μια σταθερότητα στη στελέχωσή του και να μη γίνονται συνεχώς νέες κλήσεις, αφού αυτό επιδρά αρνητικά στην ομοιογένεια της ομάδας.
Στη μετά Σάντος εποχή και μέχρι σήμερα το ρόστερ της Εθνικής μας έχει αλλάξει πολλές φορές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε ομοιογένεια, ούτε καλό κλίμα μεταξύ των παικτών, αφού οι αλλαγές είναι πολύ συχνές και δεν δίνεται χρόνος ώστε να επιτευχθεί το ανάλογο δέσιμο… Και αυτό, όπως φαίνεται, έχει μεγάλο αντίκτυπο στην απόδοση της ομάδας! Ήδη χάσαμε και το Euro 2020!
Το ζητούμενο για την εθνική Ελλάδος
Το ζητούμενο, πλέον, είναι να σταματήσει η κατρακύλα και ο εξευτελισμός της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, αν και το εγχείρημα αυτό δεν έχει καν ξεκινήσει και διαγράφεται ως προοπτική πολύ θολή στον ορίζοντα. Σε μια κανονική χώρα, θα έπρεπε να αποδοθούν οι ευθύνες σε αυτούς που πρέπει και να βρεθεί τρόπος να επανακάμψει η εθνική Ελλάδος, παίρνοντας την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, διότι διαφορετικά οδεύει προς την επιστροφή στην ανυποληψία στην οποία βρισκόταν για χρόνια πριν την έλευση του Ρεχάγκελ. Είναι η τελευταία ευκαιρία, έστω κι αν χρειαστεί να επιστρατεύσουμε παλιές μεθόδους, τις οποίες τότε κατέκρινε μέρος του αθλητικού κοινού. Διότι αν η εθνική Ελλάδος αποκλειστεί και από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, τότε η ζημιά μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη…
